Schoonfamilie kent de pincode van de familie niet
De (in)boedel lijkt misschien onbelangrijk, maar dat is het niet. De boedel weerspiegelt verbondenheid en vertelt een geschiedenis van mensen.
Een ogenschijnlijk onbetekenend voorwerp kan symbool staan voor iets veel groters. Een buitenstaander – zelfs schoonfamilie die al dertig jaar in de familie rondloopt – kent vaak niet wat ik noem de “pincode van de familie”. Zij weten niet wat dat kastje van moeder betekent, het kastje dat ze zo heeft bevochten uit de erfenis van haar ouders. Of die lamp, geschonken door vluchtelingen, die daarom veel meer waarde heeft dan alleen het functionele.
De inboedel draait om een heel leven van broers en zussen. Familiehistorie en patronen worden opnieuw beleefd. Wanneer broers en zussen besluiten de inboedel niet te verdelen maar alles meteen weg te doen, is dat vaak ingegeven door een wens om de lieve vrede te bewaren. Het vermijden van conflict lijkt veiliger: “Liever zeg ik dat ik niets wil, dan dat we misschien ruzie krijgen.”
Een bijzonder verhaal speelde zich af binnen een familie uit een welgesteld dorp, bestaande uit twee zussen en een broer. Na het overlijden van de laatste ouder was alles goed geregeld met het levenstestament en het testament. De zussen en de broer waren het eens, ook met de buitenstaander als executeur. Er waren geen conflicten.
Het ouderlijk huis, een vrijstaande villa, werd te koop gezet. Een paar kostbare spullen werden eruit gehaald, terwijl de rest door een opkoper zou worden weggehaald. Voor die tijd kwamen de broer en zussen nog één keer samen in het huis. Ze maakten een filmpje met elkaar in de tuin als laatste herinnering. Daarna sloot de executeur het huis af.
Diezelfde avond, fietste een van de zussen, ‘Saskia’, na haar koorrepetitie langs het ouderlijk huis. Tot haar verbazing zag ze een ladder tegen de gevel staan. Eerst dacht ze aan een inbreker, maar al snel herkende ze de schoenen van haar broer ‘Bart’. Ze riep: “Hé Bart, wat doe jij nou?” Bart antwoordde dat hij tóch nog wat spullen van vroeger wilde meenemen. Hij wilde niet dat die bij de kringloop belandden.
Saskia vond het vreemd en wachtte af. Ze zag hoe Bart door het wc-raampje naar binnen klom, precies zoals hij vroeger deed wanneer hij te laat thuis was. Maar Bart bleef lang weg. Saskia durfde haar man niet te bellen, uit angst dat het tot een conflict zou leiden. Pas een uur later kwam Bart naar buiten met een zak vol papieren. “Gevonden, mijn oude rapporten enzo,” zei hij. Saskia geloofde hem niet. Voor oude rapporten breek je niet in.
Ze stelde voor om samen iets te gaan drinken. Bart ging daar graag op in. Tijdens het gesprek kwam de waarheid naar boven. Bart was bang dat iemand zou ontdekken dat hun vader lid was geweest van de NSB. Dit geheim hield hem wakker. Hij wilde niet dat de schoonfamilie of anderen dit te weten zouden komen.
Samen bekeken ze de spullen. Uiteindelijk gooiden ze die samen in de kliko. Voor beiden voelde het als een opluchting om dit moment te delen, maar ze besloten hun partners niets te vertellen. Het bleef hun geheim.
Sommige dingen uit je familiegeschiedenis deel je liever niet, zelfs niet na jarenlange relaties. Schaamte voor je ouders kan voortkomen uit liefde.
