René en Irene: een samengesteld gezin

Naar aanleiding van een artikel in het Financieel Dagblad over samengestelde gezinnen word ik gebeld door René. Hij geeft direct aan dat ik op de speaker sta en dat zijn vrouw Irene meeluistert. Ik vind dat prima, fijn dat hij het meldt.

Het probleem van René is zijn jongste dochter. Zij accepteert zijn relatie met Irene niet, en dát accepteert hij niet. Het is nu twee jaar geleden dat hij is gescheiden en zijn kinderen moeten er maar aan wennen dat zijn leven doorgaat. De oudste accepteert Irene min of meer, maar de confrontaties zijn minder omdat oudste dochter op kamers woont in een andere stad. De middelste is een jongen in de puberteit, en die interesseert op het moment helemaal niks, zo zegt René. De jongste dochter ligt dwars en zo kan het niet langer.

Hij gaat met Irene een huis kopen en wil meteen zijn testament goed regelen, zodat Irene niet het huis uit hoeft als hem iets overkomt. Maar hij zit er wel mee. Als zijn jongste zich zo blijft gedragen, onterft hij haar gewoon. Hij wil voorkomen dat Irene er na zijn eventuele onverwachte overlijden last van heeft dat zijn dochter zich niet weet te gedragen.

Zijn vraag aan mij: doe ik er goed aan om mijn jongste dochter te onterven?

Ik nodig René en Irene uit bij mij op kantoor, corona-proof uiteraard. Als nalatenschapsmediator, gespecialiseerd in samengestelde gezinnen, is het één van mijn taken om degene die de beslissingen wil nemen (René in dit geval) te begeleiden in het maken van een keuze waar hij achter staat. Het is niet mijn taak om te zeggen wat hij precies moet doen.

We bespreken de situatie, de scheiding, de nasleep (die nog niet voorbij is), de huilende moeder van zijn kinderen, zijn behoefte om door te gaan met zijn leven, zijn blijdschap met Irene en hun stabiele relatie en zijn zorgen om zijn kinderen. Want daar zit ‘m de kneep. René wil zijn jongste dochter helemaal niet onterven. Hij weet niet hoe hij met de situatie om moet gaan.

Wat we doen is dit. Ik leg René en Irene uit hoe het “werkt in een samengesteld gezin”. De dynamiek, de nieuwe manier van vader-zijn waarin hij zoekend is en zijn kind ook zoekend is: wie is mijn vader voor mij als hij een nieuwe partner heeft? Hij probeert met jongste dochter in gesprek te gaan, over wat haar dwars zit. Dat lukt ten dele en jongste dochter wil graag een keer met mij komen praten. Samen kijken we wat er aan de hand is, en hoe het beter zou kunnen. Het helpt jongste dochter erg om met een “deskundige op afstand” te sparren, opties te verkennen om de band met haar vader te verbeteren. Daarna wil ze graag Irene beter leren kennen!

Na het één-op-één gesprek met jongste dochter, komt ze met haar vader. Dat gesprek is verhelderend voor allebei. Na twee weken belt vader om te vertellen dat het vertrouwen weer groeit. Dochter heeft Irene inmiddels ook op een meer ontspannen manier ontmoet.

Voor Irene is de situatie nog wel erg spannend. Zij heeft zelf geen kinderen. Samenwonen met René betekent voor haar: eigen huis opgeven voor een nieuwe woonsituatie met de liefde van haar leven en zijn drie kinderen. Dat is niet meteen “thuis”.

De testamenten bespreken we ook. Jongste dochter wordt niet onterfd, dat idee kwam voort uit machteloosheid van haar vader en zorg voor zijn nieuwe partner. Maar wél worden alle belangen goed naast elkaar gelegd. Zodat de kwetsbare verstandhouding tussen Irene en René’s kinderen niet te erg op de proef wordt gesteld, als hij toch onverwacht zou overlijden.

Lees hier het artikel uit het Financieel Dagblad “Zo krijg je een stiefgezin dat werkt”